Akil Devlet: Vizyoner Türkiye

Osmanlı’nın millet birliği, ulusların birbirleriyle bütünleşikliği fıkra gibi anlatılır,

geçmişin Osmanlı topraklarında. İlk defa, yıllar önce Lübnan’da duymuştum, dudaklarımda

buruk bir acı bırakan şu fıkrayı. Pazar yerinde bir Maronit’le bir Dürzi kavga ederken, onu

ayırmaya çalışan, bir Osmanlı zabiti portresi çiziliyordu, bu fıkrada. Osmanlı Subayının bir

gözü, bir kolu, bir ayağı yoktu, ama kavgayı ayırmaya çalışır, dimdik tahta bacağı üzerinde,

hiç yüksünmeden. Karşıdan kavgayı gören biri yanındakine sorar “-Bu Osmanlı Subayı deli

mi, ne?” diye. Cevap acıdır ama gerçek de budur. “- Osmanlı bunu kendine her zaman görev

edinmiştir, unutmayın ki, onun uzuvlarını da biz yok etmişizdir.” Acı ama gerçek, burada

yaşadığım için söylüyorum, gerçeğin ta kendisidir, bu fıkradaki gözlem.

Osmanlı’nın kolu, bacağı yine kendi halkları ve yayılmacı devletlerle kapalı kapılar

arkasında ihanet şebekesini örgütleyenler tarafından yapılmıştır. Ama o hiçbir zaman

yılmamıştır. Bunu niçin söylüyorum, Osmanlı’nın devamı Türkiye Cumhuriyeti de, babasını

bir neseb-i sahih olarak inkâr etmemiş, bu vizyonik vazifeyi kendisine şiar edinmiştir. Kim ne

derse desin, Türkiye Cumhuriyeti Osmanlı Devletinin devamıdır. Osmanlı, hükümranlığı

altındaki toprakları bir vatan toprağı diye, bir toprak bütünlüğü olarak görüp savunmuştur.

Türkiye Cumhuriyetinin şimdi savunduğu gibi. Osmanlı her zaman halklarına, bir vücudun

uzuvları gibi, ahenkle, uyum içerisinde işleyen bir bütünün parçaları olarak bakmıştır,

bakmasını bilmiştir. İşte bu nedenle Orta Doğunun temel birliği kültür birliğidir. Kültürden

kastedilen, bilgiler yığını, bir çuval laf-ı güzaf değildir. Kültür, sosyal değerleri davranışları,

tutumları ve toplumsal örgütlenme biçimlerini kapsar. İşte Araplarla Türkler arasında en

kuvvetli bağ bu kültür ortaklığıdır. Kuşkusuz, bu kültürün temelinde yatan kuvvet

İslamiyet’tir. Dar-ül İslam, barış içerinde birlikte yaşama arzusu karar ve azmidir. Bu bir

sübjektif değer yargılarını öne çıkarak bir ümmet anlayışıdır ve zihniyetidir. Bu bir anlamda

ezan sesidir, aynı zamanda bir hazzandır ve çan sesidir de. Çan’ı da Hazzan’ı da dışlamaz,

eğer kendinin yaşadığı coğrafyanın insanıysa. Dışarıdan gelene yabancıdır, yabansıdır.

İslam, halen Araplarla Türkleri ve bu dini paylaşan milyonlarca diğer insanları

birbirlerine yaklaştıran ve kültür alanında aralarında bir birlik yaratan yegâne güçtür. 1 Fakat

İslamiyet’i yalnız dar manada bir din olarak görmek ve o şekilde ele almak, Batının din

görüşünü aynen kabullenmek olur ve İslamiyet’i de Batının gözü ile değerlendirmek gibi

1 Kemal H. Karpat, “Türk Arap İlişkilerine Toplu Bir Bakış” Türk Arap İlişkileri, Geçmişte, Bugün ve

Gelecekte, I. Uluslararası Konferans Bildirileri, Ankara, 18-22 Haziran1979, s 4

temelsiz ve tehlikeli bir sonuca götürür. Başka bir deyimle İslamiyet’i Batı gözü ile görmek

onu Hıristiyanlığın bir benzeri din haline sokmak demektir ki bu da hem İslamiyet’in ruhuna,

hem de tarihine ve sosyal yapısına taban tabana karşıttır.

İşte bu nedenle, II. Abdülhamit hem Ümmet-i İslam tebaa hem de Millet-i İseviye,

Millet-i Museviye, Millet-i Sadıka kısaca kafa vergisi “cizye” veren reaya tarafından sevilir,

en çok da Araplar tarafından sevilir. Yaşadıkları toprakları özellikle de Filistin’i Yahudilere

satmadığı için dik duruş sergilediği için sevilir. Şöyleydi, böyleydi demeyelim, açın haritayı

önünüze, onun zamanında Osmanlı Devleti, bugünkü Balkanlar’da Arnavutluk, Kosova,

Makedonya, Bulgaristan ve Yunanistan’ın kuzey kısmını, Ege adalarını, Ortadoğu’da bütün

Maşrık (Doğu) Arap dünyasını, sadece sözde değil, dominyon statüsünde bağlı Mısır ve iki

sancak olarak bugünkü Libya’yı kapsıyordu. Yine onun zamanında, ne Kudüs’e ne Hicaz’a,

ne Şam’a ne de Bağdat’a yayılmacı emperyalist güçler girmemişti. Doğruya doğru, eğriye

eğri, o topraklar Dar-ül İslam’ın kutsal yerleriydi. Oraları tam anlamıyla Mekke-yi

Mükerreme Medine-yi Münevvere içine alan yabancıların girişine yasak olan “Haremeyn”’di.

Üç semavi dinin merkezi Haram-ı Şerif bir hac merkeziydi. Müslümanlar, hac fariziyesine

Kudüs’ten başlarlardı. Tam manasıyla Hacı olabilmek için Kudüs mutlaka ziyaret edilirdi.

Allah’ın karşısında bir nevi boyun eğişin, Allah'a dönüşün ve yürekte müthiş bir sevgi ve

ürpertilerle huşunun hissedildiği yerlere cennet mertebesinde sahip çıkılırdı. Buranın II.

Abdülhamit, hüküm sürdüğü dönemde yayılmacıların güdümündeki misyoner mekteplerinden

mezun Osmanlı entelicantsiyanın, kısaca Osmanlı entel takımı büyük çoğunluğu tarafından da

sevilmezdi. Halkının indinde Osmanlı'nın en başarılı padişahı olarak gösterilirken, bu entel

dantel takımının indinde de devlet işlerini kaldıramayacak kadar basiretsiz ve çapsız olarak

görülürdü. Düşünebiliyor musunuz, Mehmet Akif Ersoy bile "Semerci ve Eşekler" şiirinde

Abdülhamit'i eşeğe, devleti de semere benzetmiştir. Yine bu şiirinde, 1905 yılında Yıldız

Camii'nde Ermeniler tarafından gerçekleştirilen ancak başarılı olmayan suikast olayını

anımsatarak, II. Abdülhamit için "Semerci Usta geberseydi, değmeyin keyfe!" dizilerini

bile söyleyebilmiştir. Malum, kendini Türk aydını hisseden kişilerin belleklerinde derin izler

bırakan Tevfik Fikret’in ünlü "Bir Lahza-i Taahhur" şiirinde “avcı ve tuzak” metaforu ile

suikast girişimi ve suikastçı Ermeni'yi övülmüştür.

“Silkip yüzyılların boyunlarındaki ilmiklerini, en çetin

Bir uykudan uyandırır milleti dehşetin.

Ey şanlı avcı, tuzağını boşuna kurmadın!

Attın... Ama yazık ki, yazıklar ki vuramadın!”

İşte bu Türk ve Arap entel dantel takımı tarihlerini ve toplamlarını, Batının kasıtlı

olarak ortaya attığı, olumsuz yargılarına dayanarak küçümsemişler ve kültürlerinden

yabancılaşmışlardır. Ülkemizde ve Arap ülkelerindeki misyoner mekteplerinde, seküler

yabancı okullarda ve yurtdışında bu tür okullarda yetişmiş birçok okumuş, özellikle yüksek

eğitim görmüş muhterem zevat, İslam ülkeleri tarihi, uygarlığı ve toplumları hakkındaki

görüşlerini ve değer yargılarının birçoğunu Batıda Şarkiyatçılık ya da bilinen adıyla adı ile

“Orientalizm” kökü misyonerlerin İslam toplumundaki çalışmalarından almışlardır.

Orientalizm’in kökü misyonerlerin İslam toplumunu Hıristiyan yapmak için giriştikleri

çabalardadır. Orientalizm’in siyasi amacı İslamiyet’i ve İslam toplumlarının inceleyerek

onların zayıf noktalarını bulmak, Müslümanlar arasında kendi dinlerine ve toplumlarına karşı

şüphe uyandırarak onların kendi kültür ve medeniyetlerine karşı yabancılaşmalarını

sağlamaktır.

Bu arada gri değil, kara propagandayı da unutmamak gerekir. Orientalizm’i bir araç

olarak kullanan yayılmacı emperyalist devletlerin Osmanlı Devleti'nin 34. padişahı ve 113.

İslam halifesi olan Abdülhamit Han için üretmiş oldukları Kızıl Sultan’ı İslam kültür

birliğinden, Panislamizm’den dolayı dünya kamuoyunun gündemine getirmişlerdir. Ermeni

asıllı Fransız yazar Albert Vandal’ın “Kızıl Sultan (Le Sultan Rouge, Sultan Ruj diye

okunur)” şeklinde ortaya attığı iftiraları aynen alanlar, binlerce karikatür çizmekle kalmamış

bu yalan dolanı ansiklopedilere yazabilecek kadar katı bir cehalet içerisinde genç nesilleri

aldatmışlardır. Unutmayalım, Sevgili okurlar, Panislamizm, II. Abdülhamit tarafından

üretilmiş bir kavram değildir. Çarlık Rusya’sının Osmanlı Devletine meydan okuduğu

Panslavizm’e karşı, ülkesini koruma dürtüsüyle oluşmuş bir karşı koyma refleksidir. Yine

unutmayalım, hem Panislamizm, hem de Pantürkizm, Berlin’de Alman Genelkurmayının

Büyük Karargâhında II. Kayser Wilhelm tarafından Almanya’nın dünya egemenliği

“Weltpolitik” içeriğinde ete kemiğe büründürülmüş, ithal bir kavramdır. Bu kavram

Osmanlı’ya özgü değil, bir dünyaya meydan okuma hiç değildir. II. Abdülhamit, bir Büyük

Cihat (Cihat-ı Ekber) ilan etmemiştir, Cihat-ı Ekber Birinci Dünya Savaşı başında V. Sultan

Mehmet Reşat tarafından Almanlar marifetiyle yürürlüğe konulmuştur.

Geçmişten günümüze Roma’dan devralınan Yenidünya Düzeni (Novus Ordus

Secularium) ya da Latince adıyla “Yeni Dünyevî Düzen” Fatih Sultan Mehmet’in İstanbul’u

alması sonucu Osmanlı Devleti’nin bir dünya devleti olarak III. Roma’yı tesis etmesiyle

doruk noktasına ulaşmıştır. Millet-i Hâkime (core state) dışında kalan gayr-ı Müslimler

meyanında Millet-i İseviye, Millet-i Museviye, Millet-i Ermeniye kendilerine tevdi edilen

“Etnarkos””Katalikos” kavramlarıyla “ulus başılığa” yükseltilmişlerdir. Bir başka deyişle

kilise ve havralar hem dünyevi hem de uhrevi merkezler haline getirilmiş, bu şekilde

İstanbul’un üç semavi dinin merkezi konumu sağlamlaştırılmıştır. Yeni Dünyevi Düzeninin

“Dar-ül İslam düşüncesi “Ümmet-ül İslam”, Devlet Ebed Müddet ve Nizami Âlem

düşüncesiyle bütünleştirilmiştir. Devlet-i Aliye, Roma’dan devralınan “Patricide- Fratricide-

Filicide” (Baba, kardeş ve evlat katilliği) otoritenin tek elde toplanması genel prensibi

çerçevesinde hanedan oluşumuna izin verilmeyerek, Devlet-i Seniye ‘de yönetimin

merkezileşmesi sağlanılmıştır.

Papa’nın Latin Kilisesi ve Fener Rum Patriği’nin Ortodoks Kilisesi tahakkümüne karşı

Millî(Sırp, Bulgar, Hırvat ve Makedon) Kiliseler geliştirilerek, İncil’ in herkes tarafından

kendi anadilinde okuması temin edilmiştir. Türk insanının “Orta Asya”dan beri Batı’ya

doğru hareket ettiği, yüzünün de her dönemde, belli açılarla, bazen çok bazen de az, Batı’ya

dönük olduğunu göz ardı edilmemelidir. Kurtuluş Savaşında Büyük Taarruz sonrası,

Başkomutan Gazi Mustafa Kemal Paşa’nın “ Ordular ilk Hedefiniz; Akdeniz’dir” demesi

bunun en çarpıcı bir örneğidir. Dikkat edin, Gazi, bir Yunan terimi olan “Ege Denizi”

dememiş, doğrudan Batı’yı hedef olarak göstermiştir. Çünkü Türkler yönleri renklerle ifade

eden uygar bir millettir. Doğu sarı, kuzey kara, güney kızılla ifa edilirken, ak ise batıdır.

Yerleşim yeri olarak “yeşil” renk benimsenmiştir. Karadeniz, kuzeydeki denizdir, Karaköy

İstanbul’un tarihi yarımadasının kuzeyindeki köydür. Kızıldeniz Türkiye’nin güneyindeki

denizdir. Sarı Irmak, Sarıkamış doğudaki nehir ve yeri simgelemektedir. Türkiye’nin ve Türk

insanının yönünü döneceği yer batıdır. Türkiye Cumhuriyeti, toplamda 28 stratejik ortaklık,

20 ülkeyle Yüksek Düzeyli İşbirliği Konseyleri, Üçlü Bölgesel Mekanizmalar, Bakanlar

düzeyindeki çeşitli mekanizmalar ve 19 adet Serbest Ticaret Anlaşmasıyla geniş bir işbirliği

ağına sahiptir. Türkiye, Balkanlar, Orta Doğu ve Kuzey Afrika, Güney Kafkasya, Güney Asya

ve Orta Asya'daki ülkelerle olan yakın ilişkilerini daha da geliştirmeye önem vermelidir.

Küreselleşmenin mesafeleri giderek önemsiz hale getirdiği bir dünyada Türkiye,

Sahra-Altı Afrika, Latin Amerika ve Asya Pasifik bölgelerine açılım politikalarını da

derinleştirmelidir. Bir şeyi daha unutmamak gerekir, Türkiye sadece kendisi için değil yönünü

batıya dönmekle Avrupa’daki halklara da yol göstericiliğini sunabilecektir. Bu Türk insanı ile

simgeleşen misyonik bir görevdir. Eğer bizler, mantıkla duygularımızı karıştırmamayı

başarabilirsek, Türkiye’nin yönünün batı olmasından doğal bir şey bulunmamaktadır.

Bir gerçeğin daha altını çizmek gerekirse, AB’nin bölge üzerindeki politik ve

ekonomik vesayetinin olumsuz sonuçlarından etkilenen özellikle de Balkan ulusları

kendilerini Türkiye’ye daha bir yakın görmektedirler. AB’den hoşnutsuz bölge uluslarına

Osmanlı’nın devamı Türkiye Cumhuriyetinin yumuşak güç konumu daha cazip

görünmektedir. Osmanlının adını pek zikretmediği, ancak Balkan ulusları arasında yaşayan ve

gelişmiş bir ekonomik ve kültürel birliktelik, bir başka deyişle Osmanlı Devletler (Ottoman

Commonwealth) Topluluğu fikrinin tekrardan hayatiyet kazanması üzerinde durulması

gereken önemli bir husus olduğu düşünülmektedir. Osmanlı Devletinin devamı olan köklü bir

devlet ve demokrasi geleneğine sahip, Türkiye 95 yıllık Cumhuriyet deneyiminde, tarihin

doğru tarafında yerini almıştır. Sahip olduğu avantajları, merkezi coğrafi konumu, derin tarihi

deneyiminden, genç ve eğitimli nüfusundan ve dinamik ekonomisinden kaynaklanmaktadır.

Türk dış politikası birbirini tamamlayan çok sayıda siyasi, ekonomik, insani ve kültürel

araçlardan istifade etmekte ve küresel bir ölçekte faaliyet göstermektedir. İşte bu nedenle

Osmanlı’dan devraldığı miras olan Osmanlı Devletler Topluluğu (Ottoman Commonwealth)

ortak değerler ve zenginliğin üleşilmesi düşüncesinden hareket edilerek, Türkiye’nin ön ayak

olacağı İslam ve Türk Dünyasını kapsayacak tarzda «MERKEZİ DEVLETLER

TOPLULUĞU» (CENTCOM görev alanıyla uyumlu ) tesis edilmelidir.

Bu işe Doğu Akdeniz Dörtlüsü (Levant –IV Projesi )(TC, Irak, Lübnan, Ürdün )

başlamalıdır. Suriye’nin durumu belirginleştikten sonra kardeş Suriye halkı da bu birlikteliğe

katılmalıdır.

Günümüzde Türkiye Cumhuriyeti, 28 stratejik ortaklık, 20 ülkeyle Yüksek Düzeyli

İşbirliği Konseyleri, Üçlü Bölgesel Mekanizmalar, Bakanlar düzeyindeki çeşitli

mekanizmalar ve 19 adet Serbest Ticaret Anlaşmasıyla geniş bir işbirliği ağı ve veri tabanına

sahiptir. Bu cümleden olmak üzere; “Vizyoner Türkiye”’nin “Âkil Devlet Vizyonu”

aşağıdaki genel ilkeleri kapsamalıdır.

1. Türkiye dünyadaki gelişmeleri bekleyip, yeni düzen oluştuktan sonra bunlara tepki

veren bir ülke olmamalıdır.

2. Türkiye krizden krize koşturan "itfaiye eri" yaklaşımı ile gücü dağıtılmamalıdır.

3. Türkiye, Ankara merkezli önleyici kararlar alan / müdahalede de ön alabilen bir

ülke konumunu sağlamlaştırmalıdır.

4. Türkiye girişimci ve insani dış politikası ile yeniden şekillenen küresel kültürün

yapışkanı, olabildiğince tutkalı olmalıdır.

5. 100. yılında Türkiye dünyanın 10 büyük ekonomisinden biri olacak biçimde tüm

varı gücüyle üreticiliğini merkeze oturttuğu hedefine yönelmelidir.